Good Night Elizabet, by llailaa
Manières d’être à la Rue Didot
… άφησε σήμερα για πρώτη φορά το κοριτσάκι της στον παιδικό σταθμό, πρώτη φορά. ένα μωρό δέκα μηνών που λιγόστεψε ξαφνικά ανάμεσα στα άλλα κι άρχισε να αλλάζει σχήμα μέσα από τα αντιφατικά προστάγματα της παιδικής επιθυμίας: ποιο θ’ απλώσει το χέρι να πιάσει το μάτι του άλλου, το αυτί, το κουμπί, το παιχνίδι, την αγκαλιά της παιδοκόμου… μαύρες σκιές κύκλωσαν τα μάτια της, καθώς δεν κατάφερνε να διαχειριστεί τον κατακλυσμό των νέων εντυπώσεων. κι όταν της έβαλαν τα παιχνίδια τους στα χέρια, εκείνη αρνήθηκε πεισματικά να κλείσει τα δάχτυλά της … την έβαλαν μπρούμυτα να παίξει, μα εκείνη κύλησε ανάσκελα έξω από το στρώμα τους … θέλει να στηριχτεί στην πλάτη της, να βλέπει, να είναι ασφαλής και προφυλαγμένη κι απομυζώντας την πιπίλα της κοιτάζει μ’ επιμονή, περιέργεια κι απάθεια. την άφησε λοιπόν… για δύο ώρες μόνο… δοκιμαστικά … και τι μ’ αυτό; την άφησε πάντως. τρόμαξε και η ίδια σ’αυτό της το διάβημα… κι όχι τόσο στο ίδιο το διάβημα, μα πιο πολύ στην απειλή της επανάληψης, που θα έρθει να διαβρώσει σιγά-σιγά την οδύνη να εγκαταλείπει τα κομμάτια της! το σκιάχτρο του εθισμού και της νέκρωσης να την παραφυλάει… βγήκε…
… όλα σκοτεινά και συννεφιασμένα, χωρίς σκιές, επίπεδα, γκρι. κάνει κρύο και είναι μέρος του… γυρνώντας στο σπίτι μπήκε στο tabac της γωνίας για να αγοράσει ένα μηνιαίο κουπόνι για το μετρό. το πορτοκαλί χαρτάκι έκανε γρήγορα την εμφάνισή του στον ψηλό σαν χαράκωμα πάγκο. γύρεψε να πληρώσει… πριν από τα χέρια της, μέσα στην τσάντα της τα μάτια του άλλου. «δεν δεχόμαστε επιταγές», η ερήμην του ξύλινη φωνή του και με μιας το πάνω απρόσωπο άκρο του σκέπασε το πορτοκαλί χαρτονάκι. «ένα λεπτό» είπε και δύο κατοστάρικα και δύο φράγκα για να του διευκολύνουν τα ρέστα ήταν αρκετά για να την ευχαριστήσει πολύ… κενοί, ακατοίκητοι κώδικες ξεχειλίζουν από παντού και σκεπάζουν τα πάντα… βγήκε πάλι, αφού έγραψε τον αριθμό της κάρτας της στο κουπόνι, που έγινε έτσι για πάντα δικό της .. συμμόρφωση μηχανική με τους κανόνες του παιχνιδιού, μόνο και μόνο γιατί δεν είχε καθόλου στο νου της να παίξει ..
… γκρίζα βήματα την έβγαλαν πάλι στον λιθόστρωτο δρόμο… ένιωσε γκρίζα κι αυτή, τόσο που δεν ξεχώριζε πια από το γκρίζο της πέτρας και του ουρανού… μόνο τα μάτια της φαίνονταν, τα έβλεπε θαμπά κι επίπεδα στις διεσταλμένες κόγχες τους, κι εκείνη, μονάχα μάτια ένιωθε να είναι… κι αυτά την έσερναν, κι ακολουθώντας τα χωνόταν όλο και πιο βαθιά στην μέσα στην ατέρμονη προοπτική του δρόμου… κι άλλα πνιγμένα βήματα, άχρωμα κι αχρησιμοποίητα, απάτητα θαρρείς μα αναπόφευκτα… η συννεφιά καταπίνει τους ήχους για να χορτάσει… κάθε τόσο σπασμένα, σκόρπια, διάσπαρτα κομμάτια σκληρό φως να της τρυπάνε το βλέμμα κάθε που πέφτει πάνω τους με τα μούτρα και θρυψαλιασμένα να κατρακυλάνε στα πόδια της… και η συννεφιά να έρπει και να καταπίνει χωρίς απόλαυση… τα μαγαζιά ανοιχτά, τα λεωφορεία περνούν κι όμως τίποτε δεν ξεπερνούσε τα μουγκά της βήματα…
… τα κόκκινα τούβλα του νοσοκομείου, που φύτρωσαν έτσι θαρρείς, χτισμένα σε τοίχο και βγήκαν από το χώμα, τότε που ακόμη υπήρχε χώμα και γη… στη μέση, η μαύρη-πάντα κλειστή σιδερένια πόρτα-αίνιγμα, σήμερα όμως στεφανωμένη από κάτι σαν γκρίζα μαλλιά και γκρίζα ρούχα, έναν ακίνητο γκρίζο αφρό με χίλια πρόσωπα. την κοίταζε ο αφρός στα μάτια… τον κοίταξαν και τα δικά της… δύο τύπους με στολή ξέβρασε ο αφρός και τους ξεχώρισε σαν ξένα σώματα, τους απέβαλε, σαν στερεά… κι αυτοί στάθηκαν από την μία κι από την άλλη… κι η πόρτα άνοιξε σιγά-σιγά κι αθόρυβα, θα έλεγες χωρίς πόνο και τρίξιμο, χωρίς προσπάθεια, αυτόματα… φάνηκε ένα αυτοκίνητο, φρεσκογλειμμένο, γυαλιστερό. από τα παράθυρά του φαίνονταν λουλούδια … μπορούσε να φανταστεί και τα άλλα πράγματα, τα υπόλοιπα, τα μέσα… και τελείωνε το μαύρο κορμί του σε τρία μεγάλα πολύχρωμα ανθισμένα στεφάνια, κι έμοιαζε παράξενος χοντροκόρακας με χρωματιστή αποκριάτικη ουρά και γυαλιστερό ράμφος… τα γκρίζα πρόσωπα του αφρού, πάντα βουβά κι ερμητικά, παραμέρισαν τα ανέκφραστα πέλματά τους και πέρασε το πουλί, αργά κι αθόρυβα, σαν να ήταν μόνο του, σαν να έφτασε τώρα ακριβώς η στιγμή του solo του, και βγήκε σιγά στο δρόμο, σιγά, όσο για να προλάβει να στηθεί η πομπή… κι όπως το έβλεπε τώρα από πίσω, τα χρωματιστά λουλουδένια του οπίσθια ήταν τυλιγμένα σε πορφυρή ταινία με χρυσά γράμματα: «στον ακριβό μου σύζυγο» και «ακριβός» και «σύζυγος» και «μου». κι εκείνη τώρα ξέρει ποιος χόρτασε του κορακιού τα σπλάχνα και ποιος απ’ έξω πλήρωσε για την ουρά του… το δίχως άλλο, η ταινία ήταν γραμμένη από πριν, από πάντα… έχουν οι επαγγελματίες απόθεμα ολόκληρο από όλα τα απαραίτητα: λουλούδια, χρυσά γράμματα, χάπια… κι έτσι δεν γράφει όνομα! ή μήπως για να χρησιμοποιηθεί και για τον επόμενο «ακριβό σύζυγο»… και οι άνθρωποι με την στολή, πάντα παρόντες για να ορίζουν με ακρίβεια τα σύνορα της γκάμας των επιτρεπόμενων εκφράσεων και συναισθημάτων.
… πριν δύο χρόνια και δύο μήνες τα ίδια και για εκείνην… είναι ολοκάθαρο: μπαίνεις στο νοσηλευτικό εργοστάσιο από μπροστά, από την μεγαλόπρεπη την πύλη του θριάμβου, με ένα άσπρο αυτοκίνητο και άσπρους συνοδούς, όσο πιο κραυγαλέα γίνεται, όσο πιο πανηγυρικά … παροξυσμός επιδειξία, σαρκοφάγα εξοικείωση με το σοκ της εισόδου και τα σιδερικά που άπρεπα και ξεδιάντροπα φλυαρούν μεταξύ τους και σε διεκδικούν … θέλουν να δείξουν ότι είσαι εκεί, ότι σε κρατούν, κι ακόμη ότι τους προτίμησες, αυτούς ειδικά και όχι τους απέναντι ανταγωνιστές τους … είσαι το λάφυρο που περνά κι αυτό, άλλο ένα, κάτω από την αψίδα … κι είναι αυτοί οι επίγειοι θεοί που θα σε σώσουν στ’ αλήθεια, ούτε κι εσύ ξέρεις το πώς … ξέρουν αυτοί, δεν θα σου πουν … ο παραλογισμός του όσο λιγότερο συμμετέχεις, τόσο καλύτερα … ο εξευτελισμός του όσο πιο άλογος, τόσο πιο συνεργάσιμος. διαβατήρια διατύπωση: «δήλωση αποξένωσης από την ζωή σου». δεν αξιώνεσαι ούτε καν αλλοτρίωση: δεν σε διεκδικεί άλλος, σε θέλει το τίποτε… η ζωή σου δεν είναι δουλειά σου, είναι ανάθεση, είναι δουλειά τους, αυτών που σώζουν… και τούτο πρέπει να το δουν όλοι, να το χωνέψουν καλά, κι όσοι ακόμη είναι όρθιοι και γεροί ή τεθλασμένοι μέσα σε πολύχρωμα αυτοκίνητα, να ξέρουν για τότε που θα έρθει η σειρά τους… κι ύστερα, όταν όλα τελειώσουν, ο μεγάλος επιδειξίας, το μεγάλο λευκό θηρίο που σ’έβαλε λάφυρο γιορταστικό στο στόμα του, λείψανο άπραγο θα σε απεκκρίνει, το πρόσωπό σου ανυπεράσπιστο να το κοιτούν όλοι… θα βγεις κρυφά από την πίσω πόρτα του υπογείου την μικρή, αυτήν που βγάζει στο πλαϊνό αδιέξοδο δρομάκι, κανένας να μην δει, όπως κανένας δεν βλέπει όταν απεκκρίνουμε, κανένας να μην μάθει ότι απέτυχαν… το μαύρο αυτοκίνητο θα σε αναλάβει, σιωπή και αμορτισέρ και ρόδες από μαύρο απορροφητικό καουτσούκ και μαύροι οι συνοδοί σου… τρώμε δημόσια, απεκκρίνουμε κρυφά… τρώμε επιδεικτικά, απεκκρίνουμε βαθιά κρυμμένοι… η εικόνα της ζωής και του ελέγχου της να θάβει την εικόνα του θανάτου μέσα στην ήττα και την ντροπή… στα χάπια… και η ζωή να μάχεται τον εαυτό της και να παριστάνει με δόλο ότι μάχεται τον θάνατο… στοιβάξετε εδώ τις αδειασμένες από αίμα ζωές σας, εισφέρετε εύχρηστα κορμιά πεθαμένα, κρέατα άβουλα και παθητικά στα αναλώσιμα της αλαζονείας … το τέρας έχει μόνο στόμα, δεν έχει οπίσθια… κάπου ανάμεσα, δεν μπαίνει στον κόπο, δεν ξέρει πώς, δεν λαχταρά ούτε καν να σας πέψει…
… έφτασε κάποτε και κοντά σ’εκείνη, όπως από καιρό το περίμενε, το πλαϊνό αδιέξοδο δρομάκι, η χαμηλή η πόρτα που έβγαζε από το υγρό ημιυπόγειο, στο πατημένο χώμα… και ήταν έντεκα το βράδυ, όταν ξεκίνησαν, άλλοι ζεστοί, κι άλλοι κιόλας κρύοι, την τελευταία διαδρομή προς το πατρικό σπίτι… κι έβρεχε, έβρεχε, έβρεχε, έβρεχε, έβρεχε… όλη την νύχτα, ώσπου χαράματα άρχισαν τα πουλιά… ποτέ ο δρόμος και η βροχή δεν είχαν ενωθεί με τόσο πάθος μπροστά στα μάτια της… ποτέ δεν ένιωσε την άσφαλτο τόσο μαλακιά…
–
–
–
Παρίσι, 2 Ιουνίου 1986
by LethalSin
PLAY για να ακούσετε το γραμμόφωνο
Δημοσιεύθηκε από Hypericum Perforatum 
Hypericum Perforatum 