ίχνη του χρόνου βαθειά και ρηχά-Sarah

–

Σάρα

Η γυναίκα που κοιμάται στο κρεβάτι μου

hypericum perforatum

Δεν είναι πια είκοσι χρονών, εδώ και πολύ καιρό.
Mαύροι κύκλοι στα μάτια
Από τα χρόνια
Από τους έρωτες
Από μέρα σε μέρα,
Στόμα φθαρμένο
Από τα φιλιά,
Υπερβολικά συχνά, αλλά
Υπερβολικά κακά δοσμένα,
Δέρμα ωχρό
Παρά την πούδρα,
Πιο χλωμό κι από μία
Κηλίδα φεγγαριού
H γυναίκα που κοιμάται στο κρεβάτι μου
Δεν είναι πια είκοσι χρονών, εδώ και πολύ καιρό.
Βαριά τα στήθη
Από τους πολλούς έρωτες,
Δεν λέγονται
Θέλγητρα,
Αποκαμωμένο σώμα
Υπερβολικά χαϊδεμένο,
Υπερβολικά συχνά αλλά
Υπερβολικά κακά αγαπημένο.
Πλάτη κυρτή
Μοιάζει να φέρει
Τις αναμνήσεις
Από τις οποίες χρειάστηκε να ξεφύγει
Η γυναίκα που κοιμάται στο κρεβάτι μου
Δεν είναι πια είκοσι χρονών, εδώ και πολύ καιρό.
Μη γελάτε.
Μην την αγγίζετε.
Κρατείστε τα δάκρυά σας
Και τους σαρκασμούς σας.
Όταν η νύχτα
Μας ενώνει,
Το σώμα της, τα χέρια της
Δίνονται στα δικά μου
Κι είναι η καρδιά της
Η σκεπασμένη από κλάματα
Κι από πληγές
Που με καθησυχάζει

© Γιά την απόδοση

–

–

–

Sarah

La femme qui dort dans mon lit
N’a plus vingt ans depuis longtemps.
Les yeux cernés
Par les années,
Par les amours
Au jour le jour,
La bouche usée
Par les baisers,
Trop souvent mais
Trop mal donnés,
Le teint blafard
Malgré le fard,
Plus pâle qu’une
Tâche de lune.

La femme qui dort dans mon lit
N’a plus vingt ans depuis longtemps.
Les seins trop lourds
De trop d’amours
Ne portent pas
Le nom d’appâts,
Le corps lassé
Trop caressé,
Trop souvent mais
Trop mal aimé.
Le dos voûté
Semble porter
Les souvenirs
Qu’elle a dû fuir.

La femme qui dort dans mon lit
N’a plus vingt ans depuis longtemps.
Ne riez pas.
N’y touchez pas.
Gardez vos larmes
Et vos sarcasmes.
Lorsque la nuit
Nous réunit,
Son corps, ses mains
S’offrent aux miens
Et c’est son cœur
Couvert de pleurs
Et de blessures
Qui me rassure.

Του Georges Moustaki, από τον Serge Reggiani (1922-2004)

Πρωτοδημοσιεύτηκε και σχολιάστηκε εδώ

–

–

Advertisement