στην Τίνα
Οι δύο άνδρες καπνίζουν στην όχθη.
Η γυναίκα που κολυμπάει
χωρίς να σπάει την επιφάνεια,
δεν βλέπει παρά το πράσινο
του σύντομου ορίζοντά της.
Ζωσμένο από δέντρα κι ουρανό
απλώνεται το νερό
όπου η γυναίκα γλιστρά
χωρίς σώμα.
Στον ουρανό σύννεφα παίρνουν θέση
και μοιάζουν ακίνητα.
Ο καπνός παγώνει στον αέρα.
–
Κάτω απ’τον πάγο του νερού,
υπάρχει η χλόη.
Η γυναίκα περνάει από κει μόλις
που την αγγίζει · όμως εμείς,
με το σώμα μας,
την συνθλίβουμε, την πράσινη χλόη.
Δεν υπάρχει άλλο βάρος
πάνω σ’αυτά τα νερά.
Μόνοι εμείς νιώθουμε τη γή.
Ίσως το σώμα της
που ξεδιπλώνεται κάτω από το νερό
νιώθει τον πάγο
άπληστο ν’απορροφήσει
την νωθρότητα των καυτών μελών της
και να την τήξει ζωντανή
μέσα στο ακίνητο πράσινο.
Το κεφάλι της δεν κουνιέται.
–
Ήταν κι αυτή ξαπλωμένη,
εκεί που η χλόη έχει πλαγιάσει.
Το κρύο πρόσωπό της
αναπαυόταν στο μπράτσο της
και κοίταζε στη χλόη.
Κανείς δεν μιλούσε.
Ο πρώτος παφλασμός
που την υποδέχτηκε στο νερό
λίμναζε ακόμη στον αέρα.
Επάνω μας λιμνάζει ο καπνός.
Τώρα,
έρχεται στην όχθη και μας μιλά,
και στο μαύρο της κορμί τρέχουν χείμαρροι,
όπως ορθώνεται ανάμεσα στους κορμούς.
Η φωνή της
είναι ο μοναδικός ήχος
που ακούμε πάνω στο νερό
-βραχνή και δροσερή,
η ίδια φωνή όπως και πριν.
Σκεπτόμαστε,
ξαπλωμένοι στην όχθη,
αυτό το πιο βαθύ
και πιο δροσερό πράσινο
που κατάπιε το κορμί της.
Ύστερα,
ο ένας απ’τους δυό μας
βουτάει
κι ανακαλύπτοντας την πλάτη της,
με απλωτές που άφριζαν,
διασχίζει το ακίνητο πράσινο.
Cesare Pavese, Travailler fatigue, Paris, Gallimard, 1969, σσ.123-124.
Οι φωτογραφίες είναι όλες, αν δεν κάνω λάθος, από το deviantART : η τελευταία είναι του llailaa (την μεγάλωσα λίγο, γιατί κάποιος το ζήτησε, λίγες μονάχα ώρες πριν χαθεί για πάντα, εσείς μεγαλώστε την περισσότερο). Τώρα πια, αυτή η ανάρτηση είναι για ‘κείνον.
Απόδοση από τα γαλλικά :
–
–
–
[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]
πράγματι όταν δυό άντρες καπνίζουν στην όχθη και μια γυναίκα κολυμπάει πάντα κάτι θα συμβεί. Και ναι αν ο ένας βουτήξει στο νερό ο άλλος είναι που θα γράψει το αριστούργημα συνήθως.
Αναρωτιέμαι άραγε, πόσες γυναίκες γνωρίζουν πως αυτός που δεν θα βουτήξει είναι ο ποιητής;
Δεν σου κρυβω πως ένιωσα να πνίγομαι σήμερα
Ξερεις, δεν θελω να φανω κακή με τη φύση , άλλωστε δεν εχει καμιά σχέση αυτή, μα το πράσινο είναι το μοναδικό χρώμα που δεν αγαπώ.
Τιποτε στο σπίτι ή στη ζωή μου δεν το επιβάλλει.
Κι όταν οι λεξεις σου περιείχαν τόσο πολύ πράσινο, ένιωσα σε λίμνη θολή να πνίγομαι.
Να μην μπορεί κατι να με σώσει
Αυτο ξερεις τι σημαίνει;
Πως η γραφή σου είναι υπέροχη και αληθινά αγγίζει την ψυχή…
Να΄σαι καλά Παιδί τής Ανοιχτής – κλπ -, που μάς θυμίζεις πως κάποιος ( – α ) (!) μπορεί να θυμάται (σήμερα, εδώ,) τον Παβέζε…
laborare stanca / η εργασία εξουθενώνει / όντως :
καλή σου ξεκούραση :)
(αν θυμάμαι καλά, αυτή είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή – και – ίσως – η μόνη που «έβγαλε» ; )
υγ : σορι, στο παραπάνω : lavorare γράφεται σωστά η λέξη
(και μια που κοίταξα την wiki : πριν τρεις μέρες – 27 αυγούστου (’50) ήταν η αυτοκτονία του
τοξερες, ε ; )
(και μια που κοίταξα : ναι, αυτή ήταν η πρώτη και η μόνη ποίηση που έβγαλε, γιατί η άλλη του συλλογή – το «Θάρθει ο θάνατος και θάχει τα μάτια σου» βγήκε το ’51 – μετά θάνατον)
φιλιά, ακούραστη
:)
Κλείτωρ,
σε πρώτη ματιά,
η ζωή είναι άδικη
επειδή όμως όλα εξηγούνται
και ποτέ δεν υπάρχουν παράδοξα
αναρωτιέμαι με τη σειρά μου,
πόσοι άνδρες γνωρίζουν πως οι γυναίκες
θα έδιναν και τη ζωή τους
για λίγο ποιητικό παραμύθι;
καταπληκτικό σχόλιο !
Μαρία Νικολάου,
αυτά είναι
τα πρώτα μου πράσινα γράμματα
και το έκανα σκόπιμα
για να μαστιγώσω την ένταση
η αλήθεια είναι
πως πολύ απολαμβάνω να μεταφράζω
και τούτο δω μου φώναζε
από μέρες
Καλή σου μέρα
χαρη,
ναι,
έτσι έγινε
λίγο κατόπιν εορτής
θυμήθηκα ότι (τον) ξέχασα
κι όλα τ’άλλα
όπως τα λες:
δύο συλλογές
η δεύτερη posthumes
εγώ τις έχω σε κοινή έκδοση
που προλογίζει ο μεγάλος
Dominique Fernandez
μια καλημέρα
Ειλικρινά δεν ξέρω να σου απαντήσω. Ξέρω μόνο πως η ποίηση είναι εκ φύσεως μοναχική και είμαστε εμείς που πρέπει να την πλησιάσουμε.
Κλείτωρ, ο ποιητής πάντα βουτάει – σου θυμίζω τι λέει ο Σαραντάρης
Κλείτωρ, επαυξάνω. Μοναχική η ποίηση, η στιγμή της δημιουργίας, αν και σχεδόν πάντα στοχεύει στην εξιλέωση και τη συντροφικότητα. Εμείς την πλησιάζουμε, εμείς τη διώχνουμε κιόλας.
Hypericum Perforatum,
εξαιρετική επιλογή.
Κλείτωρ,
μοναχική
ωστόσο κυοφορεί μια προσδοκία
κι έναν σπαραγμό
την πάλη
την κραυγή
για την αναίρεση της μοναχικότητας
Μάνος,
χαίρομαι που σου άρεσε
Πολλά κυοφορεί. Στην πραγματικότητα μόνο ζευγαρώνει και κυοφορεί δεν κάνει τίποτ’ άλλο. Ποιεί δημιουργεί σε μια συνεχή ερωτική συνευρεση με τα πάντα συνεχώς και αδιάλειπτα. ο δημιουργικός έρωτας δεν έχει ανάγκη συμβολαίων γάμου πίστης και αποκλειστικότητας. Ανήκει στο όλον και είναι μόνος όπως μόνο του είναι και το σύμπαν. Αγγίζει τα πάντα αλλά στιγμιαία μόνο για να τα γονιμοποιήσει ή να τα θανατώσει. Διότι για την ποίηση όπως και για το σύμπαν ζωή και θάνατος δεν διαφέρουν απλώς εναλλάσονται σ’ έναν κύκλο δημιουργικό.
Πολλά κυοφορεί. Στην πραγματικότητα μόνο ζευγαρώνει και κυοφορεί δεν κάνει τίποτ’ άλλο. Ποιεί δημιουργεί σε μια συνεχή ερωτική συνευρεση με τα πάντα συνεχώς και αδιάλειπτα. ο δημιουργικός έρωτας δεν έχει ανάγκη συμβολαίων γάμου πίστης και αποκλειστικότητας. Ανήκει στο όλον και είναι μόνος όπως μόνο του είναι και το σύμπαν. Αγγίζει τα πάντα αλλά στιγμιαία μόνο για να τα γονιμοποιήσει ή να τα θανατώσει. Διότι για την ποίηση όπως και για το σύμπαν ζωή και θάνατος δεν διαφέρουν απλώς εναλλάσονται σ’ έναν κύκλο δημιουργικό. Τον κύκλο των ποιητών.
Ξέρεις, σκέφτομαι ότι η ποίηση είναι η μόνη αληθινή επανάσταση. Ίσως γι’ αυτό διατηρείται τόσο προσωπική, μειοψηφική και καταδιωκόμενη.
px,
σκέφτομαι ότι η ποίηση
είναι για κάποιους ανάγκη
είναι αναπόφευκτη
καταφύγιο και δημιουργία
κι όσο για το ‘προσωπική’
άν είσαι τυχερός
μπορεί και να μην είναι
κι όταν τη μοιραστείς
στην ίδια απάνω αναπνοή
εκεί είναι το μεγάλο πανηγύρι
και ‘μειοψηφική’
τι πειράζει
δεν γίνεται
να περπατούν όλοι τον ίδιο δρόμο
καλωσόρισες
Μου θυμίζει αμυδρά την ταινία Jules and Jim
του Τρυφώ
tsalapeteinos,
δίκιο έχεις
επιτυχημένος συνειρμός !!