τοπίο IV

στην Τίνα

(μεγαλώστε)

Οι δύο άνδρες καπνίζουν στην όχθη.
Η γυναίκα που κολυμπάει
χωρίς να σπάει την επιφάνεια,
δεν βλέπει παρά το πράσινο
του σύντομου ορίζοντά της.
Ζωσμένο από δέντρα κι ουρανό
απλώνεται το νερό
όπου η γυναίκα γλιστρά
χωρίς σώμα.
Στον ουρανό σύννεφα παίρνουν θέση
και μοιάζουν ακίνητα.
Ο καπνός παγώνει στον αέρα.
–
Κάτω απ’τον πάγο του νερού,
υπάρχει η χλόη.
Η γυναίκα περνάει από κει μόλις
που την αγγίζει ·  όμως εμείς,
με το σώμα μας,
την συνθλίβουμε, την πράσινη χλόη.
Δεν υπάρχει άλλο βάρος
πάνω σ’αυτά τα νερά.
Μόνοι εμείς νιώθουμε τη γή.
Ίσως το σώμα της
που ξεδιπλώνεται κάτω από το νερό
νιώθει τον πάγο
άπληστο ν’απορροφήσει
την νωθρότητα των καυτών μελών της
και να την τήξει ζωντανή
μέσα στο ακίνητο πράσινο.
Το κεφάλι της δεν κουνιέται.
–
Ήταν κι αυτή ξαπλωμένη,
εκεί που η χλόη έχει πλαγιάσει.
Το κρύο πρόσωπό της
αναπαυόταν στο μπράτσο της
και κοίταζε στη χλόη.
Κανείς δεν μιλούσε.
Ο πρώτος παφλασμός
που την υποδέχτηκε στο νερό
λίμναζε ακόμη στον αέρα.
Επάνω μας λιμνάζει ο καπνός.
Τώρα,
έρχεται στην όχθη και μας μιλά,
και στο μαύρο της κορμί τρέχουν χείμαρροι,
όπως ορθώνεται ανάμεσα στους κορμούς.
Η φωνή της
είναι ο μοναδικός ήχος
που ακούμε πάνω στο νερό
-βραχνή και δροσερή,
η ίδια φωνή όπως και πριν.
Σκεπτόμαστε,
ξαπλωμένοι στην όχθη,
αυτό το πιο βαθύ
και πιο δροσερό πράσινο
που κατάπιε το κορμί της.
Ύστερα,
ο ένας απ’τους δυό μας
βουτάει
κι ανακαλύπτοντας την πλάτη της,
με απλωτές που άφριζαν,
διασχίζει το ακίνητο πράσινο.

Cesare Pavese, Travailler fatigue, Paris, Gallimard, 1969, σσ.123-124.

Οι φωτογραφίες είναι όλες, αν δεν κάνω λάθος, από το deviantART : η τελευταία είναι του llailaa (την μεγάλωσα λίγο, γιατί κάποιος το ζήτησε, λίγες μονάχα ώρες πριν χαθεί για πάντα, εσείς μεγαλώστε την περισσότερο). Τώρα πια, αυτή η ανάρτηση είναι για ‘κείνον.

Απόδοση από τα γαλλικά :

–

–

–

–

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]