–
τα πρώτα αλάνθαστα σημάδια, Φθινόπωρο 2009 (μεγαλώστε)
–
κι αυτό το φθινόπωρο
το τραίνο
ξαναμπαίνει στις ράγες
πιο κουρασμένο από ποτέ
κι έχει μια νύχτα
να διασχίσει
ανονείρευτη
ένα χειμώνα
μία ρουτίνα
μία βροχή
και σταθμούς
ανεόρταστους
με πόσο κόπο
τα πρώτα τριξίματα
έντιμα
δίχως ανάγνωση δεύτερη
και πλάγιο ήχο
επώδυνες αρθρώσεις
όμοιες
κι όλο λες
ήταν το τελευταίο
κι άλλο πια
δεν θ’ακουστεί
κι όμως ακόμη ένα
κι έπειτα κι άλλο
θαρρείς πυκνώνουν
τα τριξίματα
και προσπαθούν
ρυθμός να βρεθεί
σ’ένα αναγκαστικό σφύριγμα
ξύπνημα
ξένο
ύστερα
ίσως
να πάει και μόνο του
μηχανικά
ωσεί απόν
–
–
–
Τετάρτη, 2 Σεπτεμβρίου 2009
–
[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]
Hypericum Perforatum 
Θα πω κάτι εντελώς άσχετο.
Με το που διάβασα την εγγραφή σκέφτηκα πως είναι δυνατό να υπάρχει (ή τουλάχιστον υπήρχε) μια ανασφάλεια πάνω στο θέμα του πως γράφεις…
:)
Καλημερα
Καλά φθινοπωρινά τριξίματα να’χουμε λοιπόν…
Μαρία,
η αυτοεκτίμηση
είναι παράξενο ζωάκι
και έχει παράξενες συμπεριφορές.
Και ίσως
εκείνη η τότε ανταλλαγή
στην οποία αναφερόμαστε
κάτι να έκανε..
εσύ δηλαδή
με αγωγή εφόδου
κάτι να ξεμπλόκαρες
:)
:)
Καλησπέρα
Μάνος,
ναι
το ελπίζω
για τριξίματα διαρκείας
το βλέπω μάλλον
και αντεύχομαι
Καλό ταξίδι στη θρυλική λοκομοτίβα προς τον ιστορικό προορισμό της!
tsalapeteinos,
merci !
μα ..
έρχεται πολύ αγκομαχητό
Κουράγιο! Μετά το… Γιεκατερίνμπουργκ είναι κατηφόρα!
tsalapeteinos,
η ζωή δεν έχει κατήφορο
κι όποτε έχει,
δεν είναι για καλό ..
«Μες την ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό
κι όποιον γουστάρεις τον τραβάς κι όπου σε βγάλει
μα είναι κι ένα μονοπάτι πονηρό
που πάει ντουγρού στην κατηφόρα την μεγάλη
… «