Παρασκευή 11Σεπτεμβρίου 2009
–
σε είδα
στη λευκή σελίδα
άπιαστη πνοή
στην ανάσα του ύπνου σου
που δεν χόρτασα
σε είδα
πέρα από τη σιωπή
την κραυγή
την απουσία
σε είδα
σ’ένα χλωμό ακόμη καμβά
γυμνό από χρώματα
άγουρο
σε είδα
στον ήχο του χαρτιού
που ξεφύλλισαν δάχτυλα
και στης φωνής μια χαραμάδα
που στάθηκε να μου διαβάσει
σε είδα
σ’ένα κομμάτι γης
στο υπερπέραν
στο κάτω απ’την πατούσα μου
σε είδα
καθώς έκανα
τον γύρο των μυστικών σου
και τώρα πάλι
σου κρατώ
όλη τη συγκομιδή της ζωής μου
για να σε δω
η φωτογραφία είναι από το deviantART
–
[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]
Hypericum Perforatum 
Σε είδα χρόνια ολόκληρα σ’ έβλεπα γατζωμένο στης ψυχής μου την μεταξωτή κλωστή,
κι ύστερα, κόπηκες…
άτιμο πράγμα οι άνθρωποι
προτού το καταλάβουμε έχουν γραφτεί πάνω μας κομμάτι το κομμάτι, πνοή την πνοή
κοιτάζουμε τα έργα μας, κάθε μικρή ή μεγάλη μας πράξη, και μέσα απ’ τις μικρές τους αμυχές ανακαλύπτουμε εκείνους
ό,τι είδαμε, μας είδε
ό,τι γράψαμε, μας έγραψε
(όσο γι’ αυτό το τελευταίο έχω να προσθέσω «κανονικά» και μετά βέβαια, μιλώντας για τον εαυτό μου, να προσυπογράψω)
Αχ εσείς οι ποιητές, μανίες που’χετε με τις πνοές και τις αναπνοές, σαν τα έπεα σας τα πτερόεντα:
«Ma douce Helene, non, mais bien ma douce haleine»
Μαρία Νικολάου,
άραγε
πάντα (θα)κόβονται οι κλωστές ;
δεν θα βρεθεί μία ν’αντέξει ;
Συνοδοιπορος,
‘προτού το καταλάβουμε..’ λες
μα έλα που
‘..τα θέλει κι οργανισμός μας..’
και πώς να μην ‘ανακαλύπτουμε εκείνους’ ;
δεν είναι μόνο τα προσωπικά μας στραπάτσα
που μας κάνουν ανθρώπους
ή μάλλον
είναι ‘εκείνοι’
που αναδεικνύονται συχνά
σε προσωπικά μας στραπάτσα
ό,τι είδαμε, μας είδε
αμ δε !!
υγ
και μην κάνεις πως δεν θυμάσαι
όσα κι εσύ
(δεν μπορεί)
έγραψες ‘κανονικά’..
undantag,
εμείς ποιητές δεν είμαστε ..
et,
tout de suite, je passe aux aveux :
si j’écris, c’est pour sauver ma peau ..
πώς το βλέπεις αυτό ;
μήπως δεν το ξέρεις ;
πολύ χαίρομαι που σε βλέπω εδώ !
Το ξέρω – εξ ακοής και όχι εκ πείρας, να εξηγούμεθα.
Και γι’αυτό επιμένω, πως είστε.
À propos, η χαρά είναι δική μου.
undantag,
η δική μου χαρά
είναι μεγαλύτερη
ή
έτσι την βλέπω
αυτά έχουν
οι χαρές και οι λύπες
η δική μας
είναι πάντα μεγαλύτερη
μ’αυτά και μ’αυτά
(ξ)έχασα και τούς τρόπους μου
με αποδιοργανώσατε
je me remets à vous vouvoyer
:)
εντάξει,
παραδέχομαι ότι έχω κι εγώ στο ενεργητικό μου, όχι γραψίματα, αλλά προσπεράσματα και «κανονικά» και «αντικανονικά»
(για τα τελευταία δε, έχω πληρώσει μια περιουσία)
Συνοδοιπορος,
εντάξει τότε !
άλλα αντικανονικά
για τα οποία δεν πλήρωσες
και τα ξέχασες;
μα πού έχει παραπέσει
το δελτίο παροχής υπηρεσιών μου ;
:)
για ψάξε λίγο καλύτερα εκεί στο βουνό με τα συμπράγκαλα…
Συνοδοιπορος,
γίνε
σε παρακαλώ
πιο σαφής
ποιό βουνό ;
ποιό απ’όλα ;
Ελέγχω το ρόλο της επαναφοράς. Τόσα «είδα» για όσα δεν είδα. Τόσες παραδοχές για τόσες αρνήσεις. Οι οδυνηρές αλήθειες δια της αποσιώπησης. Σε ξαναείδα, λοιπόν.
Ο εγώ ασφαλώς. Αδίκως μετονομασθείς.
Μου θύμισε το θανάση:
Mάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο
Bάρα καλή, βάρα γερή, μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία του χαρτοπόλεμου τη βία
Σκουπίδι η σκέψη την πετώ, τη λογική απαρνιέμαι
μ’ ένα σαράκι αρμένικο για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι
Bάστα το νού, βάστα το νου να μην γκρινιάξει του καιρού
πού ‘φτιαξε με τον πόνο κλίκα και τσιγκουνεύεται στη γλύκα
Δεν έχω λόγια
px,
γόνιμη οδύνη
άγονες προσδοκίες
πάλι μηδέν
και ο κύκλος ατέλειωτος
αλλάζει η συχνότητα
επιτάχυνση
silentcrossing,
όχι
γιατι ;
πώς ‘τσιγκουνεύεται στη γλύκα’ ;
σε ποιόν τη στέρησε ;
όμως τα προσωπικά ‘λογαριάσματα’
είναι άλλα
πώς θα μπορούσε αλλιώς ;
βz,
έχω ένα δάκρυ
ευχαριστώ
@hypericum,
στις χαραυγές ξεχνιέμαι
στις χαραυγές ξεχνιέσαι
στις χαραυγές ξεχνιέται
στις χαραυγές ξεχνιόμαστε
στις χαραυγές ξεχνιέστε
στις χαραυγές ξεχνιούνται