Κυριακή, 11 Οκτωβρίου 2009
2.-δικό μου, crayon aquarellable, 63X140 mm, σε χαρτί πλαισίου (πασπαρτού), mai 1991. Για λίγο μεγαλύτερη ανάλυση, στην «προσωπική πινακοθήκη». ©All rights reserved
ένα σχόλιο στο: Τρίτη, αργά τη νύχτα
δεν είναι εύκολο το φως
δεν αντέχεται
φόβοι αδιάβατοι και σκοτεινοί
τούκλεισαν το δρόμο
τα πανιά δεν άνοιξαν
τελικά
οι βράχοι
δεν
δεν μπόρεσαν να γίνουν ανάεροι
κι η δίψα
δεν
δεν ένωσε
απόμεινε να χωρίζει
οι άνθρωποι της φυλής
δεν
δεν αναγνωρίστηκαν
κανάλια στένεψαν
κι έγιναν στενάχωρα
φτερούγες πέταξαν μακριά
η πανσέληνος θάνατος
δεν
δεν πρόκειται να ζήσει πολύ
δεν μπόρεσε να της πει
να ζήσουμε μαζί στον ήλιο
κι ο ήλιος
γύρισε την πλάτη
έλαμψε μια στιγμή μονάχα
κι έδυσε
κάτι ήρθε πριν την ώρα του
όλα είχαν πια ειπωθεί
κι αυτή περίμενε ακόμη το σημάδι
την αυταπάτη της
κι όμως
την άφησε να πάει μόνη
μ’ένα «μη με ξεχάσεις» της
που το κατάπιε το σκοτάδι
μαζί με το σώμα της αγάπης
ασυναρμολόγητο
ανομολόγητο
ασυνάρτητο
άγνωστο
που τα πλοκάμια του ήλιου
δεν μπόρεσαν πια να διασώσουν
να ανασύρουν
κάτω από τα χαλάσματα
τόσων και τόσων δεν
Hypericum Perforatum για ‘σένα με αγάπη :)
silentcrossing,
ξέρω πως δεν σου αρέσουν αυτά…
Σ’ ευχαριστώ για το video !
βαλσαμόχορτο,
δεν.. δε γίνεται…ουδέν σχόλιο…
χωρίς τη μουσική των ρυακιών πώς να παρηγορήσεις την αγρύπνια σου;
katabran,
δεν παρηγοριέται η αγρύπνια,
δεν γίνεται
(πού είναι τα ρυάκια;)
εδώ…εκεί…στα μάγουλα…στο χώμα…
katabran ,
α, χμ…
αυτά λες…
μμμ…
εεε…
για δακρυ μιλω βαλσαμοχορτο…για δακρυ!
katabran,
τι σε κάνει να πιστεύεις
πως δεν το κατάλαβα..
το εεε είχε …, δεν είχε !
κάτι που θα με συνέφερνε δηλαδή…
καλημέρα βαλσαμόχορ…βαλσαμόχ…βάλσαμο…
katabran,
ε, όχι και βάλσαμο!
ξόρκια κάνουμε και θεραπευτική γραφή..
(ξέρεις εσύ)