μια τελεία και μια παύλα

–

μια τελεία
και μια παύλα
ένας πόνος να ξεκαρφωθεί
με ξυραφιού γλυκιά τομή
ωμότητα
και ν’αποκάμει
στου πόνου την τυφλή την κούραση
να πάψουν οι ατέλειωτες σιωπές
κι οι λέξεις που δεν βρέθηκαν
κι απόμειναν μετέωρες
άφατες
να εκκρεμούν
ανείπωτες
μετέωρες
να κλυδωνίζονται
άφραστες
μια αγκαλιά ν’αδειάσει
πρέπει
σημάδια αδρά
να σβηστούν
και ίχνη ν’απαλύνουν
κι ομίχλης ανάπαυλες
βαμβάκι πάνω σε πληγή
ανεπαρκείς
ένα πένθος ν’αρχίσει
αργεί
να πάρει σειρά
να κάνει το χρόνο του
αργά
να τελειώσει
φύλλο ξερό
να ελευθερώσει ο άνεμος
να βρει τον δρόμο του
σ’όποιο νερό ως τον επόμενο καταρράκτη

–

–

φωτό : από το deviantART(μεγαλώστε τις)

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]

μικρή μελέτη σε σέπια

.
.

έκανα όλο το δρόμο μόνη μου για να σε φτάσω
όλο το δρόμο
μόνο εγώ

και σε μετράω ανάμεσα στις λιγοστές συναντήσεις μου
στα στέρεα χνάρια που ορίζουν το δρόμο μου

δέντρο που ρίχνει μεγάλη σκιά,
λύγισα, λύγισα, λύγισα…
η σκιά μου μεγάλωσε

σ’έφτασα, σ’έζησα
όπως έζησα όσους έζησαν άλλοτε και αλλού
και ζω μαζί τους
και ποτέ δεν τους γνώρισα

το ίχνος έσβησε
ο κύκλος έκλεισε
δεν βρίσκεται πια η αρχή
το τέλος μόνο

–

–

–

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]

δύσκολα χρόνια σε κίτρινο φάκελο

.

—γραφε κάποτε

σε χρόνια πολύ δύσκολα

όμως μπορεί και νάταν η ιδέα της

μιας και πρώτη φορά ήρθαν τα πράγματα τόσο ανάποδα..

έγραφε σε χαρτιά

έγραφε τα κομμάτια της

έγραφε για όσα ήταν ανάγκη να ειπωθούν

να γραφτούν…

πολύ μεγάλη ανάγκη…

γιατί δεν γινόταν αλλιώς…

αν έμεναν μέσα της θα την αρρώσταιναν …

–

νακάτευε τα χαρτιά

κι άπλωνε πάνω τους γράμματα

τ’ανακάτευε πάλι

κι άπλωνε χρώματα

κι άλλες φορές, ανακάτευε χώματα

κι άπλωνε σπόρους…

–

ειρόγραφα λοιπόν…

που μείναν από τότε

δεκαοχτώ χρόνια μετά

ακόμη στα χαρτιά…

κανένας δεν τάδε ποτέ…

ψέματα, ένας ίσως ή δύο το πολύ…

σ’εναν χοντρό κίτρινο φάκελο

με λάστιχο φθαρμένο….

–

α ξανάδε για λίγο πριν τα τελευταία Χριστούγεννα

και τότε, αβέβαιη και βιαστική, κάπου τα έκρυψε

κάπου καλά…

άλλαξε και τον φάκελο

έβαλε έναν άλλο

άλλο χρώμα κι αγνώριστο…

–

υτές τις μέρες ένιωσε πως

ίσως και νάρθε η ώρα τους να βγουν…

πως δεν την νοιάζει

και μαζί, πως τη νοιάζει πιο πολύ από κάθε τι…

–

αι τώρα που ανυπομονεί να τα βγάλει στο φως

που δεν τα φοβάται

τώρα δεν ξέρει σε ποιό απίθανο μέρος τα έκρυψε

κι ούτε που περνάει απ’το νου της

τι χρώμα να είναι και με τι να μοιάζει ο φάκελος

εκείνος που ήταν κίτρινος για δεκαοχτώ χρόνια…

–

–

–