αναζητώντας τον παρόντα χρόνο

το πρωτότυπο, στα γαλλικά (μεγαλώστε)

επιθυμώ χωρίς ανάπαυλα
ως την απόγνωση
επιθυμώ τον παραισθησιογόνο έρωτα
ψευδαίσθηση μοιράσματος έξω απ’το χρόνο
μοιράσματος με τους όμοιους
που έζησαν κάποτε
και που θα ζήσουν όταν δεν θα υπάρχω

ζητώ μερίδιο από την τέχνη
που πάντα ανήκε στους ιδιοφυείς
την τέχνη των παιχνιδιών των πιο επικίνδυνων
εκείνων που ανθίζουν στα όρια τα άπιαστα της ύπαρξης
που όλοι λυσσάνε να δρασκελίσουν
εκεί που καθένας μεθά
με φευγαλέες εκδρομές στο επέκεινα
εκεί που καθένας υπάρχει
μονάχα για ν’αγγίξει τον απαγορευμένο καρπό

η ζωή παραμονεύει την καταστροφή:
ενός σώματος
που προκαλεί αδιάκοπα την άβυσσο του θανάτου και της ειρήνης
η ζωή παραμονεύει την καταστροφή:
μιας ψυχής
που γλύφει αχόρταγα τις όχθες της τρέλας
καθώς τις ζωντανεύουν ανεπαίσθητα οι σκιές των σειρήνων

–

–

Απόδοση στα ελληνικά στις 26 Μαρτίου 2011

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]

Advertisement

ου(δεν)

Κυριακή, 11 Οκτωβρίου 2009

2.-δικό μου, crayon aquarellable, 63X140 mm, σε χαρτί πλαισίου (πασπαρτού), mai 1991. Για λίγο μεγαλύτερη ανάλυση, στην «προσωπική πινακοθήκη». ©All rights reserved

ένα σχόλιο στο: Τρίτη, αργά τη νύχτα

δεν είναι εύκολο το φως
δεν αντέχεται
φόβοι αδιάβατοι και σκοτεινοί
τούκλεισαν το δρόμο
τα πανιά δεν άνοιξαν
τελικά
οι βράχοι
δεν
δεν μπόρεσαν να γίνουν ανάεροι
κι η δίψα
δεν
δεν ένωσε
απόμεινε να χωρίζει
οι άνθρωποι της φυλής
δεν
δεν αναγνωρίστηκαν
κανάλια στένεψαν
κι έγιναν στενάχωρα
φτερούγες πέταξαν μακριά
η πανσέληνος θάνατος
δεν
δεν πρόκειται να ζήσει πολύ
δεν μπόρεσε να της πει
να ζήσουμε μαζί στον ήλιο
κι ο ήλιος
γύρισε την πλάτη
έλαμψε μια στιγμή μονάχα
κι έδυσε
κάτι ήρθε πριν την ώρα του
όλα είχαν πια ειπωθεί
κι αυτή περίμενε ακόμη το σημάδι
την αυταπάτη της
κι όμως
την άφησε να πάει μόνη
μ’ένα «μη με ξεχάσεις» της
που το κατάπιε το σκοτάδι
μαζί με το σώμα της αγάπης
ασυναρμολόγητο
ανομολόγητο
ασυνάρτητο
άγνωστο
που τα πλοκάμια του ήλιου
δεν μπόρεσαν πια να διασώσουν
να ανασύρουν
κάτω από τα χαλάσματα
τόσων και τόσων δεν

διαλέγω αναμνήσεις

διαλέγω τις αναμνήσεις μου
προσεχτικά
μία-μία
τις ξεδιαλέγω
με έγνοια
και φροντίδα
δεν είναι άλλη ζωή
αυτή είναι

.

El Secreto De Sus Ojos ( Juan Jose Campanella, 2009)

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]

περαστική (ωδή στην)

.

άκου με
άκουσε τις ανάσες
που πάγωσαν στο βοριά των ζωών μου
τους ήλιους που έχασα
κι εκείνους που ξέχασα
κι όλα τα χίλια χρώματα
που φύλαξε η ίριδα για μένα
μα έπεσαν μέσα από χέρια τρύπια
κι έγιναν ένα με την άμμο
και τάχασα
δες με
σε όσα φοβήθηκα να νοιαστώ
και σ’όσα άφησα
κι απ’όσα έφυγα
σ’όσες σιωπές κροτάλισαν
σε τρύπια ρούχα
και στις γωνιές που διάλεξα να σταθώ
για να κοιτάξω τον κόσμο
και στις ερήμους που πέρασα
και στα ψηλά μου πετάγματα
στον ίλιγγο
κι ύστερα στις βυθίσεις
στα πλάτη της ταλάντωσης τα αχανή
και σε συχνότητες
που κόβουν την ανάσα
και μέτρα
όλα τα δάκρυα που έχω κλάψει
και τα χαμόγελα τα ενοχικά
τα κρυμμένα
και όσα άγγιξα
κι απορρόφησα με το δέρμα μου
και όσα κοίταξα και δεν είδα
φευγάτες εποχές
που γέμισαν την αγκαλιά μου
κι όσα με άγγιξαν
κι όσους με κοίταξαν χωρίς να με δουν
γιατί δεν κόπιασαν στα κλειστά μου παράθυρα
κι όσους με είδαν και βούρκωσα
δες με
στα τόσα που έτρεξα να προλάβω
κάνοντας κύκλους ατέρμονους
που δεν με πήγαν πουθενά
τους πανικούς που μούδεσαν τα πόδια
και μισοφωτισμένα παράθυρα
και ξεφτισμένες κουρτίνες
που ένα χέρι περίμεναν
πίσω από πόρτες βαριές
που ποτέ τους δεν άνοιξαν
κι όμως
πάνω τους έτρεμε μια πεταλούδα
δες με
στις στοές που έσκαψα
στα σκοτεινά
ακολουθώντας μια αόρατη πυξίδα
και στη σχεδία
που μια ζωή
σκυμμένη πάλεψα
πάνω από το νερό να κρατήσω
στην φουσκωμένη πλημμυρίδα
πέντε σανίδες όλες
πέρασα σκοινί στο σιδερένιο κρίκο της
κοντό σκοινί
και πάνω της βρίσκομαι ακόμη
τραβώ το σκοινί
και ζυγίζομαι
λίγο ακόμη να τη σηκώσω
μη βυθιστεί
και με ξεπλύνει από πάνω της το κύμα
σου λέω
λίγο ακόμη
και η δουλειά όπου νάναι τελειώνει
σε λίγο φτάνω την όχθη
κι εγώ
ν’αφήσω τη σχεδία μου
πλάι στις άλλες
κι έρχεται μεγάλη ξεκούραση
σε φιλόξενο χώμα
μα όχι ακόμα
μισή ώρα μετά
την τελική σιωπή
όταν κάθε αυλάκι στο νερό
θα έχει κλείσει

Πέμπτη, 20 Αυγούστου 2009

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]

στα κύματα ..

κάποτε
έρχεται το τελευταίο
από καθένα πράγμα
το τελευταίο γράμμα
η τελευταία σιωπή
χαμόγελο
γέλιο
φράση
η τελευταία λέξη
η τελευταία ματιά
το τελευταίο φιλί
κι ένα άγγιγμα
τελευταίο
που ίσως δεν υπήρξε ποτέ
μα το έζησες
κι έπειτα οι άνθρωποι
βαρκούλες
καρυδότσουφλα
χάνονται στα κύματα
για πάντα
άλλοι ν’ανθίσουνε σε άλλη γη
κι άλλοι
στα ίδια τους τα νερά
ν’αγκαλιαστούν
να τυλιχτούν
να ναυαγήσουν
εγώ το ήξερα
εσύ το είπες

η φωτογραφία είναι από τοLa dame de nage

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]