.
για τη μέρα
που αχνοχάραξε ήδη
σαν Κυριακή
για τις σκιές που μάκρυναν
και τα χρώματα που κρυώνουν
κι έναν δέντρου κορμό
που αποξεχάστηκε
περιμένοντας το τελευταίο άγγιγμα
για το αεράκι που ριγεί
κι ένα παράθυρο που τόκλεισε έξω
κι ακρογιαλιές
που κλείστηκαν στον εαυτό τους
για τους ρυθμούς που αργούν
τις ώρες του φωτός
που λιγοστεύουν
καθώς περνούν της κλεψύδρας
το στενό λαιμό
για τους τρύγους
και τους τρυγητές των στιγμών
γι’ανθρώπων ακριβά αποστάγματα
και μια καρέκλα που άδειασε
για να καθίσει ο τελευταίος ήλιος
για τη γλυκιά νοσταλγία
της πρώτης σταγόνας
κι ύστερα
τη λύτρωση μιας βροχής
να κατακλύζει ένα μέσα μου
για μια χαμένη από καιρό φωτοσκίαση
αραιωμένη σε γκρι ζεστό
μια καλημέρα
φθινοπωρινή
φθινοπωρινή
χωρίς αμφιβολία καμιά
–
η φωτογραφία, από τοà la recherche de l’absolu …
–
–
[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]
–