ξημέρωσε φθινόπωρο

.

για τη μέρα
που αχνοχάραξε ήδη
σαν Κυριακή
για τις σκιές που μάκρυναν
και τα χρώματα που κρυώνουν
κι έναν δέντρου κορμό
που αποξεχάστηκε
περιμένοντας το τελευταίο άγγιγμα
για το αεράκι που ριγεί
κι ένα παράθυρο που τόκλεισε έξω
κι ακρογιαλιές
που κλείστηκαν στον εαυτό τους
για τους ρυθμούς που αργούν
τις ώρες του φωτός
που λιγοστεύουν
καθώς περνούν της κλεψύδρας
το στενό λαιμό
για τους τρύγους
και τους τρυγητές των στιγμών
γι’ανθρώπων ακριβά αποστάγματα
και μια καρέκλα που άδειασε
για να καθίσει ο τελευταίος ήλιος
για τη γλυκιά νοσταλγία
της πρώτης σταγόνας
κι ύστερα
τη λύτρωση μιας βροχής
να κατακλύζει ένα μέσα μου
για μια χαμένη από καιρό φωτοσκίαση
αραιωμένη σε γκρι ζεστό
μια καλημέρα
φθινοπωρινή
φθινοπωρινή
χωρίς αμφιβολία καμιά
–

η φωτογραφία, από τοà la recherche de l’absolu …

–
–

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]

–

το τραγούδι της λίμνης

–

–

μεσ’στο νερό ψάρι χρυσό γλιστράς
κι εγώ ψαράς με δίχτυ αδειανό
θάλασσα εσύ κι εγώ ο ναυαγός σου
στην αγκαλιά σου πεθαίνω και ζω

είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
κι ύστερα μ’ ένα φιλί ψηλά με πας

κρατάς εσύ τιμόνι και πανιά
κι εγώ παιδί χαμένο μοναχό
μάγισσα εσύ κι εγώ ακόλουθός σου
χωρίς εσένα δεν ξέρω να ζω

είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
κι ύστερα μ’ ένα φιλί ψηλά με πας

(μεγαλώστε)

–

–

–

–

–

στίχοι: Αρλέτα
μουσική: Ελένη Καραΐνδρου
πρώτη εκτέλεση: Αρλέτα
εδώ, η Μαρία Φαραντούρη

–

δύσκολα χρόνια σε κίτρινο φάκελο

.

—γραφε κάποτε

σε χρόνια πολύ δύσκολα

όμως μπορεί και νάταν η ιδέα της

μιας και πρώτη φορά ήρθαν τα πράγματα τόσο ανάποδα..

έγραφε σε χαρτιά

έγραφε τα κομμάτια της

έγραφε για όσα ήταν ανάγκη να ειπωθούν

να γραφτούν…

πολύ μεγάλη ανάγκη…

γιατί δεν γινόταν αλλιώς…

αν έμεναν μέσα της θα την αρρώσταιναν …

–

νακάτευε τα χαρτιά

κι άπλωνε πάνω τους γράμματα

τ’ανακάτευε πάλι

κι άπλωνε χρώματα

κι άλλες φορές, ανακάτευε χώματα

κι άπλωνε σπόρους…

–

ειρόγραφα λοιπόν…

που μείναν από τότε

δεκαοχτώ χρόνια μετά

ακόμη στα χαρτιά…

κανένας δεν τάδε ποτέ…

ψέματα, ένας ίσως ή δύο το πολύ…

σ’εναν χοντρό κίτρινο φάκελο

με λάστιχο φθαρμένο….

–

α ξανάδε για λίγο πριν τα τελευταία Χριστούγεννα

και τότε, αβέβαιη και βιαστική, κάπου τα έκρυψε

κάπου καλά…

άλλαξε και τον φάκελο

έβαλε έναν άλλο

άλλο χρώμα κι αγνώριστο…

–

υτές τις μέρες ένιωσε πως

ίσως και νάρθε η ώρα τους να βγουν…

πως δεν την νοιάζει

και μαζί, πως τη νοιάζει πιο πολύ από κάθε τι…

–

αι τώρα που ανυπομονεί να τα βγάλει στο φως

που δεν τα φοβάται

τώρα δεν ξέρει σε ποιό απίθανο μέρος τα έκρυψε

κι ούτε που περνάει απ’το νου της

τι χρώμα να είναι και με τι να μοιάζει ο φάκελος

εκείνος που ήταν κίτρινος για δεκαοχτώ χρόνια…

–

–

–

ίχνη του χρόνου βαθειά και ρηχά-Sarah

–

Σάρα

Η γυναίκα που κοιμάται στο κρεβάτι μου

hypericum perforatum

Δεν είναι πια είκοσι χρονών, εδώ και πολύ καιρό.
Mαύροι κύκλοι στα μάτια
Από τα χρόνια
Από τους έρωτες
Από μέρα σε μέρα,
Στόμα φθαρμένο
Από τα φιλιά,
Υπερβολικά συχνά, αλλά
Υπερβολικά κακά δοσμένα,
Δέρμα ωχρό
Παρά την πούδρα,
Πιο χλωμό κι από μία
Κηλίδα φεγγαριού
H γυναίκα που κοιμάται στο κρεβάτι μου
Δεν είναι πια είκοσι χρονών, εδώ και πολύ καιρό.
Βαριά τα στήθη
Από τους πολλούς έρωτες,
Δεν λέγονται
Θέλγητρα,
Αποκαμωμένο σώμα
Υπερβολικά χαϊδεμένο,
Υπερβολικά συχνά αλλά
Υπερβολικά κακά αγαπημένο.
Πλάτη κυρτή
Μοιάζει να φέρει
Τις αναμνήσεις
Από τις οποίες χρειάστηκε να ξεφύγει
Η γυναίκα που κοιμάται στο κρεβάτι μου
Δεν είναι πια είκοσι χρονών, εδώ και πολύ καιρό.
Μη γελάτε.
Μην την αγγίζετε.
Κρατείστε τα δάκρυά σας
Και τους σαρκασμούς σας.
Όταν η νύχτα
Μας ενώνει,
Το σώμα της, τα χέρια της
Δίνονται στα δικά μου
Κι είναι η καρδιά της
Η σκεπασμένη από κλάματα
Κι από πληγές
Που με καθησυχάζει

© Γιά την απόδοση

–

–

–

Sarah

La femme qui dort dans mon lit
N’a plus vingt ans depuis longtemps.
Les yeux cernés
Par les années,
Par les amours
Au jour le jour,
La bouche usée
Par les baisers,
Trop souvent mais
Trop mal donnés,
Le teint blafard
Malgré le fard,
Plus pâle qu’une
Tâche de lune.

La femme qui dort dans mon lit
N’a plus vingt ans depuis longtemps.
Les seins trop lourds
De trop d’amours
Ne portent pas
Le nom d’appâts,
Le corps lassé
Trop caressé,
Trop souvent mais
Trop mal aimé.
Le dos voûté
Semble porter
Les souvenirs
Qu’elle a dû fuir.

La femme qui dort dans mon lit
N’a plus vingt ans depuis longtemps.
Ne riez pas.
N’y touchez pas.
Gardez vos larmes
Et vos sarcasmes.
Lorsque la nuit
Nous réunit,
Son corps, ses mains
S’offrent aux miens
Et c’est son cœur
Couvert de pleurs
Et de blessures
Qui me rassure.

Του Georges Moustaki, από τον Serge Reggiani (1922-2004)

Πρωτοδημοσιεύτηκε και σχολιάστηκε εδώ

–

–