βροχή, μέσα-έξω

.

.και μια βροχή
να ξεπλένει το στήθος
ως μέσα
να με γυρίζει στο σώμα μου
αναγκαστικά
ν’αποπροσανατολίζει τον πόνο
να τον παραπλανά
ξεγέλασμα
και χέρι μάνας
που άργησε
σ’ένα χάδι
που δεν φάνηκε ποτέ

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

.

.

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]

η πέτρα που λιγοστεύει

1.- δικό μου, tête en pierre, crayon aquarellable σε χαρτόνι, 174X268 mm, Paris, 12mai1991. Για λίγο μεγαλύτερη ανάλυση, στην «προσωπική πινακοθήκη». ©All rights reserved

με κάθε χτύπημα

πέφτει κι ένα κομμάτι πέτρας ..

με κάθε κομμάτι που χάνει

σμιλεύεται όλο και πιο πολύ η μορφή της ..

κι η πέτρα αρχίζει με τα χρόνια

να μοιάζει με κάτι ..

γιατί κανένας δεν γεννήθηκε άνθρωπος ..

πότε πιο αργά, πότε πιο λαχανιασμένα …

χτύπημα το χτύπημα,

γίνεται και γίνεται …

.

.

.

–

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]