ου(δεν)

Κυριακή, 11 Οκτωβρίου 2009

2.-δικό μου, crayon aquarellable, 63X140 mm, σε χαρτί πλαισίου (πασπαρτού), mai 1991. Για λίγο μεγαλύτερη ανάλυση, στην «προσωπική πινακοθήκη». ©All rights reserved

ένα σχόλιο στο: Τρίτη, αργά τη νύχτα

δεν είναι εύκολο το φως
δεν αντέχεται
φόβοι αδιάβατοι και σκοτεινοί
τούκλεισαν το δρόμο
τα πανιά δεν άνοιξαν
τελικά
οι βράχοι
δεν
δεν μπόρεσαν να γίνουν ανάεροι
κι η δίψα
δεν
δεν ένωσε
απόμεινε να χωρίζει
οι άνθρωποι της φυλής
δεν
δεν αναγνωρίστηκαν
κανάλια στένεψαν
κι έγιναν στενάχωρα
φτερούγες πέταξαν μακριά
η πανσέληνος θάνατος
δεν
δεν πρόκειται να ζήσει πολύ
δεν μπόρεσε να της πει
να ζήσουμε μαζί στον ήλιο
κι ο ήλιος
γύρισε την πλάτη
έλαμψε μια στιγμή μονάχα
κι έδυσε
κάτι ήρθε πριν την ώρα του
όλα είχαν πια ειπωθεί
κι αυτή περίμενε ακόμη το σημάδι
την αυταπάτη της
κι όμως
την άφησε να πάει μόνη
μ’ένα «μη με ξεχάσεις» της
που το κατάπιε το σκοτάδι
μαζί με το σώμα της αγάπης
ασυναρμολόγητο
ανομολόγητο
ασυνάρτητο
άγνωστο
που τα πλοκάμια του ήλιου
δεν μπόρεσαν πια να διασώσουν
να ανασύρουν
κάτω από τα χαλάσματα
τόσων και τόσων δεν

Advertisement

το χέρι μιας αλεπούς

από το εξώφυλλο της γαλλικής έκδοσης του: «Totto-Chan, το κοριτσάκι στο παράθυρο», της Tetsuko Kuroyanagi

το βύσσινο έγινε γλυκό
κι αιμάσσον καταστάλαζε στη γυάλα του
κι είδε πως έκλεψε δυο ρόγες … μικρές ..
ίσως και παραπάνω .. μα όχι πολλές ..
κι έσταξαν διάφανες κλωστές στο πάτωμα
τα κόκκινα σημάδια
κι ύστερα αργά κι αθόρυβα
σκυφτή τη σκάλα ανέβηκε την πέτρινη
σε όνειρο χαμένη
το χέρι έσερνε στον τοίχο
κι όταν θυμήθηκε να δει τα δάχτυλα
δεν είχε χέρι ..
απ’τον λευκό επίδεσμο
έβγαινε τώρα το χέρι μιας αλεπούς

.
.
.
.
.

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

.

.

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]

στα κύματα ..

κάποτε
έρχεται το τελευταίο
από καθένα πράγμα
το τελευταίο γράμμα
η τελευταία σιωπή
χαμόγελο
γέλιο
φράση
η τελευταία λέξη
η τελευταία ματιά
το τελευταίο φιλί
κι ένα άγγιγμα
τελευταίο
που ίσως δεν υπήρξε ποτέ
μα το έζησες
κι έπειτα οι άνθρωποι
βαρκούλες
καρυδότσουφλα
χάνονται στα κύματα
για πάντα
άλλοι ν’ανθίσουνε σε άλλη γη
κι άλλοι
στα ίδια τους τα νερά
ν’αγκαλιαστούν
να τυλιχτούν
να ναυαγήσουν
εγώ το ήξερα
εσύ το είπες

η φωτογραφία είναι από τοLa dame de nage

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]

απροειδοποίητα

ο Νιαούρης (μεγαλώστε το)

έλειψε πέντε μέρες
σ’άλλο ένα ταξίδι
δεν ήταν η πρώτη φορά
κι ο γάτος
πούχε βγει
τη συνηθισμένη του βόλτα στον κήπο
δε το κατάλαβε απ’την αρχή
έπειτα ήρθε
και τη γύρεψε
πάλι ξανάρθε
τίποτε
ποτέ του δεν μπόρεσε
να μετρήσει το χρόνο
κι ούτε τα σκαλοπάτια
ως το σπίτι της
κάποια στιγμή
από μακριά
ακούστηκε το αυτοκίνητο
λίγο μετά μαζεύτηκε κι αυτός
και ξαναβρέθηκαν
πρώτα τα χάδια
ύστερα το φαγητό
και ύπνος
στο κάθισμα το διπλανό της
ένα χέρι της πάνω του
το άλλο στο ποντίκι
κι αυτός να γουργουρίζει
κι έπειτα να βυθίζεται στον ύπνο
να ονειρεύεται
να τρέμει πότε-πότε
και να του τρέχουν σάλια
κι εκείνη ξέρει
μόνο εκείνη
πως θάρθει μια μέρα
μια νύχτα
ίσως
ποιος ξέρει
μα θάρθει
μια διακοπή της συνήθειας
απροειδοποίητη
φυσική
σε μιας ζωής την κάμψη
σ’ένα τσάκισμα
σ’ένα κομμένο νήμα
κι ο ένας απ’τους δυό τους
δεν θα ξανάρθει
σ’αυτή την αφοσίωση
ποτέ

–

.

.

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

φωτό, δική μου

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ :

Ο Νιαούρης πέθανε δηλητηριασμένος, λίγο πριν το ξημέρωμα της 22ας Μαΐου 2010,
λίγες ώρες πριν την επιστροφή της, δεν την περίμενε. Βρέθηκε στην εξώπορτα, ήρθε ίσως να ζητήσει βοήθεια … Σε δυό μήνες θα γινόταν δύο ετών.

[Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

[Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

[Enlarge-agrandir-μεγαλώστε]

φωτογραφίες 17.05.2010, 5 μέρες πριν πεθάνει ο Νιούρης (μεγαλώστε τις)

[play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]

.

.