ου(δεν)

Κυριακή, 11 Οκτωβρίου 2009

2.-δικό μου, crayon aquarellable, 63X140 mm, σε χαρτί πλαισίου (πασπαρτού), mai 1991. Για λίγο μεγαλύτερη ανάλυση, στην «προσωπική πινακοθήκη». ©All rights reserved

ένα σχόλιο στο: Τρίτη, αργά τη νύχτα

δεν είναι εύκολο το φως
δεν αντέχεται
φόβοι αδιάβατοι και σκοτεινοί
τούκλεισαν το δρόμο
τα πανιά δεν άνοιξαν
τελικά
οι βράχοι
δεν
δεν μπόρεσαν να γίνουν ανάεροι
κι η δίψα
δεν
δεν ένωσε
απόμεινε να χωρίζει
οι άνθρωποι της φυλής
δεν
δεν αναγνωρίστηκαν
κανάλια στένεψαν
κι έγιναν στενάχωρα
φτερούγες πέταξαν μακριά
η πανσέληνος θάνατος
δεν
δεν πρόκειται να ζήσει πολύ
δεν μπόρεσε να της πει
να ζήσουμε μαζί στον ήλιο
κι ο ήλιος
γύρισε την πλάτη
έλαμψε μια στιγμή μονάχα
κι έδυσε
κάτι ήρθε πριν την ώρα του
όλα είχαν πια ειπωθεί
κι αυτή περίμενε ακόμη το σημάδι
την αυταπάτη της
κι όμως
την άφησε να πάει μόνη
μ’ένα «μη με ξεχάσεις» της
που το κατάπιε το σκοτάδι
μαζί με το σώμα της αγάπης
ασυναρμολόγητο
ανομολόγητο
ασυνάρτητο
άγνωστο
που τα πλοκάμια του ήλιου
δεν μπόρεσαν πια να διασώσουν
να ανασύρουν
κάτω από τα χαλάσματα
τόσων και τόσων δεν

Advertisement

το χέρι μιας αλεπούς

από το εξώφυλλο της γαλλικής έκδοσης του: «Totto-Chan, το κοριτσάκι στο παράθυρο», της Tetsuko Kuroyanagi

το βύσσινο έγινε γλυκό
κι αιμάσσον καταστάλαζε στη γυάλα του
κι είδε πως έκλεψε δυο ρόγες … μικρές ..
ίσως και παραπάνω .. μα όχι πολλές ..
κι έσταξαν διάφανες κλωστές στο πάτωμα
τα κόκκινα σημάδια
κι ύστερα αργά κι αθόρυβα
σκυφτή τη σκάλα ανέβηκε την πέτρινη
σε όνειρο χαμένη
το χέρι έσερνε στον τοίχο
κι όταν θυμήθηκε να δει τα δάχτυλα
δεν είχε χέρι ..
απ’τον λευκό επίδεσμο
έβγαινε τώρα το χέρι μιας αλεπούς

.
.
.
.
.

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

.

.

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]

τροχοπέδη

Τρίτη, 25 Αυγούστου 2009

(μεγαλώστε)

–
κόκκινα μάτια
ανάποδη ζωή
αιμάσσει
για μισοάδειο σπιρτόκουτο
που πούλησε απατεώνας
κι ένα παιδί ανυπόμονο
που πέταξε στα κεραμίδια
τη φυσαρμόνικα
κοροϊδεμένο
που του αρνήθηκε τη μελωδία της
στην πρώτη προσπάθεια
τούδωσαν λέει τη χαλασμένη*
.
για όλο τον καιρό
που δεν ξέρω τι θέλεις
που δεν θέλεις
για το χωρίς σχέδια αδύνατο μαζί
για όσες άδειες αγκαλιές
κι άχαρα στόματα
για ό,τι παλεύω μέσα μου
στα σούρουπα που ξεχείλισαν
ν’ακούνε την κραυγή της ψυχής μου
.
τροχοπέδη
πατάς το πόδι μου πάνω στο φρένο
και το συντρίβεις
μύρισε λάστιχο
και νυστεριού αποφάσεις
κι επίγνωση αναπόδραστης υποταγής
ακρωτηριασμός
.

–

η ιστορία με τη φυσαρμόνικα,posthume αφιέρωση στον πατέρα μου

Οι δύο τελευταίες φωτογραφίες είναι από το deviantART

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]