κι εγώ εδώ

3.-δικό μου, crayon aquarellable και κάρβουνο (μικτή), 350X500 mm, σε χαρτί Schoeller Durex Ματ, 10août1991. Για λίγο μεγαλύτερη ανάλυση, στην «προσωπική πινακοθήκη». ©All rights reserved

τεντώνω τις λέξεις μου
για να μου φτάσουν
για να σκεπάσουν τα όσα νιώθω
για να σε φτάσουν
να σε σκεπάσουν
να σε ζεστάνουν
τεντώνω τις λέξεις μου
και σκίζονται
και δεν αρκούν
και σε γυρεύω
κι ο χρόνος να με κυνηγά
κι είδα τα αυλάκια στο μάρμαρο
γράμματα που σχημάτιζαν το όνομά σου
μετέωρη για μια στιγμή
μετά γαλήνη
και ένιωσα τη γη
να σπρώχνει ζεστά τα πέλματά μου
σε πρόφτασα
σε βρήκα
εδώ είσαι λοιπόν
κι εγώ εδώ
μαζί σου …

19 Μαρτίου 1984–στη σκιά του πατέρα μου

–

–

–

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]

Advertisement

η δεύτερη πρώτη εντύπωση

24.11.2009

θάθελες, λες
μια νέα αρχή
μια δεύτερη πρώτη εντύπωση
μπροστά σ’ένα ποτήρι κόκκινο κρασί
δεν έχω, είπα
μόνο αψέντι
θάθελες, λες
να βρεθούμε σ’ένα θεατρικό
να κάνω πως δεν ξέρω
πως είπες παραμύθια
και να τ’ακούσω πάλι ευχάριστα
σαν πρώτη φορά

η φωτογραφία είναι από το deviantART

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]

το χέρι μιας αλεπούς

από το εξώφυλλο της γαλλικής έκδοσης του: «Totto-Chan, το κοριτσάκι στο παράθυρο», της Tetsuko Kuroyanagi

το βύσσινο έγινε γλυκό
κι αιμάσσον καταστάλαζε στη γυάλα του
κι είδε πως έκλεψε δυο ρόγες … μικρές ..
ίσως και παραπάνω .. μα όχι πολλές ..
κι έσταξαν διάφανες κλωστές στο πάτωμα
τα κόκκινα σημάδια
κι ύστερα αργά κι αθόρυβα
σκυφτή τη σκάλα ανέβηκε την πέτρινη
σε όνειρο χαμένη
το χέρι έσερνε στον τοίχο
κι όταν θυμήθηκε να δει τα δάχτυλα
δεν είχε χέρι ..
απ’τον λευκό επίδεσμο
έβγαινε τώρα το χέρι μιας αλεπούς

.
.
.
.
.

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

.

.

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]

μιας νύχτας ανα(σ)τολή

στην ώρα του σούρουπου
στη διαστολή της σιωπής
που όλα τα χωράει
και οι σκιές χάνονται
στην ώρα
που δεν είναι για τίποτε
μόνο αργό μεταίχμιο
το πιο σίγουρο σημάδι στο χρόνο
κι άλλη μια μέρα που τέλειωσε
και πέθανε ανακουφιστικά
λυτρωτικά
σ’ένα ανείπωτο ‘ουφ’
και τίποτε δεν την κρατάει μέσα
πρέπει να βγει
να τη δει να τελειώνει
κι ένας λυγμός πενθεί
του ήλιου το βούτηγμα
το ραγισμένο
σ’ορίζοντα αιματηρό
κι εκείνη μόνη
επί σκηνής
να συνοψίζει τις ήττες της
και την ανώφελη αιματοχυσία
κι όλα όσα πήγαν χαμένα
δεν τα θυμάται
μα την σμιλέψανε πριν να χαθούν
και τα νιώθει σ’ένα σώμα
δεμάτι τεντωμένες χορδές
να πάλλονται
και τις ακούει
κι ο χρόνος κυλά
τα βήματά του αφουγκράζεται
την πλησιάζει
την τύλιξε
και δεν υπάρχει γύρω ψυχή
μα είναι λιγότερο μόνη
κι ο ήλιος τη γεμίζει
θαρρείς και βούτηξε μέσα της
και λαχταρά
χωρίς βιάση
να υποδεχτεί μια νύχτα
πού όλα τα υπόσχεται
μα τα κρατάει μυστικά
άλλη μια νύχτα
τομή σε σάρκα ζεστή
καθώς η κάθε στιγμή
η κάθε γωνιά της
αφήνει στα πόδια της
κι ένα καινούριο πανόραμα

–

Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

–

–

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]

το σωστό timing

–

avant l’heure ce n’est pas l’heure
et après l’heure ce n’est plus l’heure

πριν την ώρα δεν είναι ώρα (είναι νωρίς, πρόωρο)
και μετά την ώρα δεν είναι πια ώρα (είναι αργά, πέταξε το πουλάκι)

παιχνιδιάρικη επανάληψη της ίδιας έναρθρης λέξης (l’heure)
σ’ένα γνωμικό, που αποδίδει πιο επιτυχημένα κατά τη γνώμη μου,
το ‘κάθε πράγμα στην ώρα του’

–

φωτό : gnato από το deviantART

–

–

–

[ play, για ν’ακούσετε το γραμμόφωνο ]